Category Archives: Club Monte Alto
Sin noticias de Gurb, Eduardo Mendoza
No club de lectura de Monte Alto tivemos a oportunidade de ler un dos escritores máis coñecidos e internacionais das letras españolas: Eduardo Mendoza.

Eduardo Mendoza. Imaxe de Wikipedia (
)Eduardo Mendoza naceu en Barcelona en 1943. Tras licenciarse en dereito en 1965 pola Universidade Autónoma de Barcelona, viaxa por Europa e consegue unha beca en Londres para estudar socioloxía. Ao seu regreso en 1967, exerce a avogacía ata que en 1973 marcha a Nova York como tradutor da ONU.
É alí, nos Estados Unidos, onde publica en 1975 a súa primeira novela, La verdad sobre el caso Savolta (libro varias veces incluído como lectura obrigatoria na antiga selectividade galega). O título orixinal era Los soldados de Cataluña, que tivo que cambiar por mor da censura franquista. Este libro lánzao á fama, e é considerado por moitos como a obra precursora do cambio que daría a sociedade española e como a primeira novela da transición democrática.
Non obstante, Mendoza é coñecido tamén polo humor das súas composicións. El misterio de la cripta embrujada (1979) dá inicio ás obras que revelan esta faceta do autor, que terá continuación en El laberinto de las aceitunas (1982), La aventura del tocador de señoras (2001) e El enredo de la bolsa y la vida (2012).
En 1983 Eduardo Mendoza regresa a Barcelona, pero segue a gañarse a vida facendo traduccón simultánea en organismos internacionais. En 1986 publica La ciudad de los prodigios, novela na que amosa a evolución social e urbana de Barcelona entre as dúas exposicións universais de 1888 e 1929. Esta novela está considerada pola crítica literaria como a súa obra cumio, obtendo varios premios e sendo adaptada ao cine en 1999.
En 1990 comeza a publicar no xornal El País unha historia por entregas dun extraterrestre que aterra na Barcelona previa aos Xogos Olímpicos de 1992, que se convertirá en libro un ano despois, Sin noticias de Gurb, onde volve facer gala do seu hilarante humor.
As súas novelas superan a decena e tamén cultivou outros xéneros coma o relato, o ensaio ou o teatro.
Tú no sabes quién era Franco, con él no había libertades ni justicia social, pero daba gusto ver la televisión
Eduardo Mendoza
Aínda que non todos os e as asistentes ao club comparten o particular humor deste autor, o libro escollido, Sin noticias de Gurb, deu para unha sesión moi activa, onde puidemos debater e falar de moitos temas que aparecen na novela, entre eles:
-
Humor negro para criticar a sociedade, tratando temas coma a diferenza de clases, o machismo, o amor ou mesmo os tópicos dos pobos de España (retranca catalá?).
Porque los catalanes siempre hablan de lo mismo, es decir, de trabajo… No hay en la Tierra gente más aficionada al trabajo que los catalanes. Si supieran hacer algo, serían los amos del mundo.
Sin noticias de Gurb, Eduardo Mendoza
-
Uso da repetición, a hipérbole e o absurdo para crear ese humor.
15.02. Me caigo en una zanja abierta por la Compañía Hidroeléctrica de Cataluña.
15. 03. Me caigo en una zanja abierta por la Compañía de Aguas de Barcelona.
15. 04. Me caigo en una zanja abierta por la Compañía Telefónica Nacional.
15. 05. Me caigo en una zanja abierta por la asociación de vecinos de la calle Córcega.
Sin noticias de Gurb, Eduardo Mendoza
-
O éxito inesperado da novela por parte do autor, que el mesmo explica no prólogo desta edición conmemorativa.
Pasamos unha tarde moi entretida grazas aos avatares do pobre Gurb.
Voces de Chernóbil, de Svetlana Alexiévich
O pasado 14 de xaneiro debatemos arredor do libro Voces de Chernóbil, de Svetlana Alexiévich, no club de lectura de Monte Alto, que ten lugar un martes cada 15 días de 18 a 20 horas.
Os e as integrantes do club tiveron a oportunidade de coñecer máis en profundidade o accidente da central nuclear de Ucraína e as súas consecuencias da man da xente que as sufríu, da xente que vivía e, nalgúns casos, segue a vivir alí.
Voces de Chernóbil é unha obra da escritora e xornalista bielorrusa Svetlana Alexiévich, Premio Nobel de Literatura en 2015.
Nada en 1948 na Ucraína da Unión Soviética, a súa escrita responde a un xénero literario propio, denominado “novela de voces”. Son textos a medio camiño entre a literatura e o periodismo nos que usa a técnica do collage, a mestura de diferentes testemuños individuais cos que consegue achegar máis á substancia humana dos acontecementos. Para iso viaxou por toda a Unión Soviética e sufriu nas súas propias carnes tanto a persecución do réxime ruso polos seus primeiros libros sobre a guerra coma os efectos físicos da exposición radioactiva na zona de Chernóbil.
La paradoja es que nada de lo que escribe lo dice ella, es la voz de otros. El trabajo de Svetlana es despojar a los relatos registrados en las grabaciones de toda interferencia, hasta de la grabadora, y escucharlos como sonido, casi música. “Quiero que mis libros sean como partituras”.
Isabel Vericat –Svetlana Alexiévich o las voces de un coro polifónico (conlaa.com)-
La guerra no tiene rostro de mujer (1985) é o seu primeiro libro, no que, a partir de numerosas entrevistas, abordou o tema das mulleres rusas que participaron na II Guerra Mundial. En Últimos testigos. Los niños de la Segunda Guerra Mundial (1985) continúa a tratar o mesmo tema grazas ás entrevistas que fixo nos anos 80 aos rapaces e rapazas sobreviventes ao conflito bélico.
A súa obra componse, ademais dos xa citados, de Los muchachos de zinc. Voces soviéticas de la Guerra de Afganistán (1989); Cautivados por la muerte (1993), onde fala dos suicidios tras a caída do comunismo; Voces de Chernóbil. Crónica del futuro (1997); e o seu último libro, El fin del “Homo sovieticus” (2013), na que fai un retrato xeracional das persoas que viviron a caída do estado comunista soviético.
Enfrontada ao goberno e á censura do presidente de Belarús Alexander Lukashenko, abandonou o país no ano 2000 e estivo vivindo en París, Gotenburgo e Berlín. En 2011 puido regresar a Minsk. A súa obra está traducida a máis de 20 idiomas. É a primeira escritora de non ficción cun premio Nobel nun século e a décimo cuarta muller que o recibiu desde a súa creación en 1901.
El pasado se ha visto impotente ante Chernóbil; lo único que se ha salvado de nuestro saber es la sabiduría de que no sabemos.
Voces de Chernóbil, Svetlana Alexiévich (páx. 55, Debolsillo 2014)
Entre os temas da novela, destacouse:
- Novela de voces. Como inflúe esa forma de contar sobre o lector ou lectora?
-
“Espírito soviético”. Relación co falado en Vi. Una mujer minúscula sobre a diferenza da “forma de ser” asiática e europea.
-
A Patria antes que o Individuo.
-
A bondade e a maldade humana. Somos bos ou malos por natureza? A relación cos animais contaminados.
Espere… Quiero que sepa una cosa… Yo no temo a Dios. A mí lo que me da miedo son los hombres.
Voces de Chernóbil, Svetlana Alexiévich (páx. 101, Debolsillo 2014)
Foi unha sesión que deu pé a un instenso debate e que os e as asistentes ao club desfrutaron, aínda que a lectura lles pareceu triste e por momentos, moi dura.
La casa de Bernarda Alba
Federico García Lorca terminó de escribir “La casa de Bernarda Alba” en junio de 1936, poco antes de morir asesinado aunque no se estrenó en España hasta 1964, aunque fue estrenada en Buenos Aires por la compañía de Margarita Xirgú en 1945. Inspirada en hechos reales que acontecieron en una familia granadina conocida por el autor, la obra se ha convertido en un clásico universal. Este drama divido en tres actos se considera además, la mejor obra obra del autor.
Al fallecer su segundo marido, Bernarda obliga a sus cinco hijas (Angustias, Magdalena, Amelia, Martirio y Adela) a vivir ocho años de riguroso luto encerradas en la casa familiar, convirtiendo esta en una cárcel que truncará la vida de todas ellas. En su encierro las acompaña Poncia (fiel criada de toda la vida), otra criada y una abuela anciana y demenciada. El calor asfixiante y las horas de encierro van haciendo mella en las conversaciones y los sentimientos de las hijas de Bernarda, cuya única ilusión es salir de la casa y tener una vida normal, disfrutar del amor y la libertad que los convencionalismos sociales y la hipocresía -encarnados en la figura de Bernarda, su madre- niegan a las mujeres de su condición social. Son muchos los temas que encontramos en esta obra pero hemos destacado estos: hipocresía, represión de las libertades individuales, autoritarismo, envidia, fanatismo religioso, convenciones sociales, erotismo, machismo/matriarcado y falsa moral de la sociedad. En el claustrofóbico y único escenario de esta obra, la casa familiar, Lorca logra transmitir al espectador la asfixia y la angustia que van llevando al límite a las hijas de Bernarda.
La obra nos gustó tanto que decidimos representarla y todos nosotros hemos participado en esta lectura dramatizada que, sin duda, nos ha hecho valorar más el trabajo de actrices, actores y directores que nos acercan al mundo de grandes escritores como Federico García Lorca.
Lecturas de fin de trimestre no club de lectura Monte Alto.
Para pechar o trimestre de lecturas no club Monte Alto, celebramos unha última reunión para realizar unha lectura conxunta e en voz alta de “Os vellos non deben de namorarse“, de Alfonso R. Castelao. A declamación resultou tan divertida como emocionante, e deixou aos asistentes cun gran sabor de boca e moitas ganas de reunirse de novo tras o parón do Nadal.