Recomendacións do Club de Lectura Forum Mañás para levar con éxito o confinamento
Durante estes días, estamos a ver constantemente, nos medios de comunicación, imaxes desalentadores de como avanza o coronavirus (COVID-19) polo noso país e polo resto do mundo. As cifras de contaxios aumentan diariamente, deixándonos unha sensación de impotencia e desasosego. Debemos darnos un respiro e mergullarnos en historias que nos lembran quen somos, ou que nos fai sentirnos felices.
O club de lectura de Forum Mañá quere compartir con todos vós unha serie de recomendacións de libros que teñen entre os seus andeis, para sobrelevar mellor estes días de confinamento.
El intermedio que somos. Silvia Salgado
Esta non é a historia dun neno con Asperxer, non é tampouco o relato da travesía da súa irmá adolescente. Esta novela fala de nais e fillas. Das mulleres que crían ser, as que son e as que serán algún día. Queda lonxe de ser unha novela romántica, pero si é unha historia de amor. Laura Carson vive e traballa en Madrid onde formou a súa propia familia e desposuíuse da anterior. Está casada con Mario e é nai de dous fillos: Mateo, con síndrome de Asperxer, e Amanda, a irmá adolescente dun Asperxer. O seu traballo como farmacéutica permítelle coñecer case todos os males da veciñanza, pero ela ben sabe que hai doenzas que non se poden curar. Con todos os seus clarescuros garda os seus recordos nunha caixa de latón: as últimas fotos que fixo o seu irmán e tamén as cartas que non le e recibe da súa nai. Amanda Carson, sabe que á súa nai non lle cabe máis dor nesa caixa. Deberá buscar a súa propia ou facerlle fronte a un suceso que a fixo maior a piques de cumprir os 15.
Recomendación de Marisol Ríos
“Está novela fala de mulleres e fillas…Das mulleres que crían ser, as mulleres que son e as que serán algún día. É unha historia de amor á familia. De Silva Salgado, a autora, dicir que as súas novelas son un pracer. Gústanme pola súa mensaxe de benestar. Esta novela é para ti e para todas as mulleres que hai na túa vida.”
La Boda de Leonor. Mireille Calmel
O mosaico dunha época onde a maxia, as intrigas políticas e a sedución aínda influían a partes iguais no curso da Historia. Un mundo de reis e conspiradores, de fe cristiá e bruxería, de amizade e traizón no que a nova duquesa Leonor de Aquitania loita por forxar o seu porvir.
Recomendación de Enrique Pereira
“Leonor de Aquitania é unha das miñas heroínas desde que souben dela na miña mocidade.”
Todo ser humano ten unha chispa divina. O propósito do ioga é acender esta chama para levar a cada persoa a unha conciencia superior.
Recomendación de Marica Freire
“Unha forma de relaxación para soportar esta situación que estamos a vivir e non terminaría mordendo os mobles!!!.”
El talento de Mr. Ripley. Patricia Highsmith
No talento de Mr. Ripley, a máis soada novela de Patricia Highsmith, aparece a súa máis fascinante personaxe: o inquietante e amoral Tom Ripley, figura prototípica dun xénero que Highsmith inventou, que se sitúa entre a novela policíaca e a novela negra, entre Graham Greene e Raymond Chandler, onde o máis trepidante suspense se aúna a unha vertixinosa análise psicolóxica. Mr. Greenleaf, un millonario americano, pídelle a Tom Ripley que tente convencer ao seu fillo Dickie de que regrese ao fogar. Tom acepta o encargo –de paso pon terra por medio a posibles problemas policiais– e atopa a Dickie e á súa amiga Marga, con quen establece unha turbia relación que desemboca no crime e o engano.
Recomendación de Morelva Nobrega
“Novela policíaca clásica moita intriga e moi ben escrita”
El arte de no amargarse la vida. Rafael Santandreu
Sofres de terribilitis? Rafael Santandreu explica que moitos dos problemas emocionais actuais son causa dunha mala filosofía de vida. Con gran facilidade vémonos deprimidos, ansiosos ou moi desgraciados. A arte de non amargarse a vida conta que todos estes trastornos emocionais poderían cualificarse de terribilitis. Na nosa sociedade temos moitas crenzas que nos fan ser infelices como que se non tes parella es desdichado ou que hai que ter un posto de traballo moi importante para realizarse. Seguindo a saga dos grandes libros de psicoloxía para o gran público Rafael Santandreu, expón nesta obra un método práctico e claro, aínda que completamente científico, para camiñar cara ao cambio psicolóxico
Recomendación de Teresa Vázquez
“Estamos a pasar por uns momentos tan críticos; que Santandreu axúdanos no seu libro “A arte de non amargarse a vida”, con tonteras totalmente superfluas e cando pase todo isto. VIVAMOS!!!..
Imposible es nada. Elena Pita.
Con esta idea por bandeira, o cirurxián galego Diego González Rivas, coñecido como doutor Diego,loita contra o cancro de pulmón e a dor en hospitais do mundo enteiro. A súa revolucionaria técnica permite operar a cavidade torácica practicando un pequeno orificio intercostal, ás veces mesmo con anestesia local, e facilita aos pacientes a volta a casa e á vida ás corenta e oito horas. A xornalista e escritora Elena Pita cóntanos con paixón a viaxe deste cirurxián que se atreve cos casos máis complexos para regalar alegría. Diego González Rivas (A Coruña, 1974) en apenas un ano, o 2015, acometeu máis de oitocentas cirurxías maiores ao redor do planeta, a maioría delas nun dos hospitais onde intervén e insignia regularmente, o Xangai Pulmonary Hospital. A súa técnica cirúrxica ( Uniportal VATS) é pioneira mundial: permite extirpar a través dunha única incisión os tumores máis enrevesados. É tamén un dos médicos máis activos na difusión de avances cirúrxicos nas redes sociais. De feito foi quen abriu a primeira canle de cirurxía en Youtube..
Recomendación de Dolores Otero
“Nunca mellor, vai por todos os que nos coidan e que nacen coa vocación de axudar e regalar alegría aos demais.”
Erebus: Historia de un barco. Michael Palin.
O barco que viaxou dúas veces ao cabo do mundo O HMS Erebus emprendeu dous das expedicións navais máis ambiciosas de todos os tempos. A primeira levouno máis ao sur do que calquera humano chegara xamais. Durante a segunda, desapareceu sen deixar rastro nas augas do Ártico. Os motivos do seu tráxico final están rodeados de misterio.Michael Palin, estrela dos Monty Python e expresidente da Real Sociedade Xeográfica de Londres, recrea vívidamente a historia do Erebus, desde o seu botadura en 1826 ás épicas expedicións que o levaron á gloria e despois, ao desastre. Por estas páxinas desfilan os seus fascinantes tripulantes: o gallardo James Clark Ross, o atormentado John Franklin, Francis Crozier, o eterno segundo ao mando ou Joseph Hooker, un brillante naturalista de gatillo fácil. En Erebus, cun estilo fresco e rigoroso, unido a unha exhaustiva investigación, Palin recrea a gran época das exploracións do século XIX e presenta a aventura do barco que viaxou dúas veces ao cabo do mundo.
Recomendación de Zulema Hernández“Para os que gocedes cos relatos de aventuras, nesta expedición real en busca do tan soñado Paso do Noroeste Palin consegue case un documental que vos trasladará ás xeadas zonas de ambos os polos.”
Un vello multimillonario moribundo desexa evitar custe o que custe que os seus fillos, quen xamais se preocuparon por el, herden a súa fortuna. Frustrando os codiciosos intereses da súa familia, redacta un testamento que non deixará indiferente a ninguén.
Troy Phelan, un vello multimillonario cun cancro terminal, encérrase no seu luxoso despacho para escribir o seu último testamento. Está furioso cos seus fillos e coas súas ex esposas, que levan tempo esperando con paciencia carroñera que o tumor do tamaño dunha pelota de golf que crece nun recuncho do seu cerebro acabe coa súa vida e poidan, ao fin, herdar a súa fortuna. O que non imaxinan é que el se gardou un último as na manga. Non permitirá que o cancro leve o seu último alento. Determinou como e cando deixará este mundo: saltará pola xanela do seu ático e deixaralles pasmados. Mentres en Washington a familia Phelan emprende unha encarnizada loita para recuperar o que cre que é seu, Nate Ou’Riley, un avogado litigante e un alcohólico rehabilitado, ten a misión de atopar a Rachel….
Recomendación de Conchi García
“É unha novela sobre avogados e describe o egoísmo das familias #ante as herdanzas”.
.
Chéjov, foi un escritor ruso autor de novelas, relatos curtos, ensaios, obras de teatro e, sobre todo, multitude de contos, xénero literario no que fixo historia e no que se lle considera un mestre.
Chéjov era médico de profesión e durante toda a súa vida compaxinou a gran paixón que sentía pola literatura coa medicina. O seu primeiro libro de relatos, ao que puxo o nome de “Cuentos de Melpómene”, obtivo o Premio Pushkin e isto significou o primeiro dos seus triunfos como escritor. As súas obras de teatro “La gaviota”, “Tío Vania”, “Las tres hermanas” e “El jardín de los cerezos”, aínda que inicialmente pasaron desapercibidas, cultivaron un gran éxito máis tarde, ao ser representadas pola Compañía de Teatro de Arte de Moscova.
Recomendación de Mar Losada
Chéjov transmite sentimentos…. moi apropiado para estes momentos!!
Historia del tiempo. Stephen HawKing
Nel Stephen W. Hawking presenta de forma clara e concisa os conceptos fundamentais da mecánica newtoniana, a teoría da relatividade, a mecánica cuántica e a cosmoloxía contemporánea, temas todos eles que, xunto ao seu interese intrínseco, permiten enmarcar o problema de fondo tratado no libro: a orixe do universo e a creación do espazo-tempo, chegando a asomarse a campos máis amplos e aventurados, como a metafísica e mesmo a teoloxía, ao exporse a natureza dun Deus creador, ou máis ben garante do sentido do universo.
Recomendación de Carmen Bares
“Permítenos gozar da ciencia aos profanos na materia”.
.
O talento narrativo do escritor chileno Luís Sepúlveda, autor da soada novela Un vello que lía novelas de amor, desprégase con mestría nos contos que compoñen o volume. Todos os seus personaxes —vítimas dun desencontro, dun descoido ou un malentendido— viven, quizá sen sabelo, ese instante fugaz en que se decide unha existencia enteira. Unhas veces, as súas desventuras fan sorrir; outras veces, cando se converten en cruel espello da realidade, fan pensar. E namentres, ao longo das páxinas, Sepúlveda introduce ao lector en misteriosas intrigas ou estrañas conspiracións, condúceo a desertos remotos ou rúas populosas, a cafés portuarios ou librerías de vello, lugares poboados de seres estrafalarios, desmesurados ou insignificantes, pero todos eles situados ao bordo do precipicio.
Recomendación de Tere Vilariño
“Son historias curtas que contan os fracasos da xente, pero está contado en clave de humor. Sácache un sorriso que falta fai!!!.”
El balcón en invierno. Luis Landero
Un relato de formación que retrata un país e unha época, por un dos máis grandes novelistas españois. Asomado ao balcón, debaténdose entre a vida que bole na rúa e a novela que empezou a escribir pero que non lle satisfai, o escritor vese asaltado polo recordo dunha conversación que tivo lugar cincuenta anos antes, noutro balcón, coa súa nai. «Eu tiña dezaseis anos, e a miña nai corenta e sete. O meu pai, con cincuenta, morrera en maio, e agora abríase #ante nós un futuro incerto pero tamén prometedor.» Este libro é a narración emocionante dunha infancia nunha familia de labradores en Alburquerque (Estremadura), e unha adolescencia no madrileño barrio da Prosperidade.
Recomendado por Adela Sevilla
“Recomendo este libro porque é un contraste da vida do pobo e a da cidade. Convida a reflexionar cal é mellor.”
Javier Moro recrea en “Mi pecado” unha historia que sucedeu realmente. O seu protagonista é a actriz española Conchita Montenegro quen, en 1930 con apenas 19 anos, desembarcou en Hollywood. Grazas á súa beleza, intelixencia, personalidade e tesón, a nova promesa fíxose un oco entre as principais estrelas do momento. A súa extraordinaria mirada cativou a Leslie Howard, un dos actores máis soados da época, un home casado que lle dobraba a idade. Os amantes viviron o seu idilio entre festas de ilusión e estreas triunfais, paseos dacabalo e voos en avioneta pola costa de California, entre a paixón e o engano. Trece anos máis tarde, a súa historia de amor tivo un desenlace inesperado cando os dous reencontráronse en Madrid e, sen sabelo, influíron no curso da Segunda Guerra Mundial.
Recomendación de Carmen Santos
“É a historia dunha famosa actriz española dos anos 30 que triunfou en Hollywood.”
E ata aquí as recomendacións dos participantes do Club de Lectura Forum Mañás. E ti cal nos recomendas?
Lembra , estes días eu #quedonacasaeleo
As dez pragas literaria
Refuxiarse na ficción literaria para procesar mellor unha catástrofe é un fenómeno común da nosa sociedade. Puidemos observar este comportamento tras os atentados do 11-S cando os libros de Nostradamus, o profeta apocalíptico, entraron na lista dos máis vendidos en Estados Unidos, ou a obra “A nosa señora de París”, de Víctor Hugo, chegou a número un de ventas en Francia tras o incendio da Catedral de Notre Dame. En Xapón, no ano 2011, coa catástrofe nuclear de Fukushima, o libro “A peste” de Albert Camus experimentou unha gran demanda e é xusto esta obra de Camus máis o “Ensaio sobre a cegueira”, de José Saramago, as que en tempos de coronavirus están incrementando lectores.
Presentamos dez obras de diversa natureza: literatura clásica, best- sellers, ensaios ou libros de ciencia ficción que darán moito que falar e reflexionar estes días:
“A peste” de Albert Camus, 1947.
O autor utiliza a súa novela, gañadora dun Nobel de Literatura, para plasmar o seu pensamento existencialista (a vida carece de sentido). Inspirado nun pequeno brote de peste que aconteceu en 1931, Camus quixo explorar o que acontecería se ese brote, que daquela só afectou a un centenar de persoas, tivese unha repercusión moito maior. Narra, en forma de diario, unha epidemia de peste bubónica na cidade de Orán, Alxeria. Hai tantos paralelismos nesta obra co que nos está acontecer hoxe que a obra de Albert Camus parece coetánea: o rápido que se contaxian as persoas, a carencia dun fármaco para combatela, o alto índice de mortalidade, as medidas de confinamento, o desexo das persoas de comunicarse cos seus, as actitudes irracionais e absurdas dalgúns… E tamén vese o espertar da solidariedade da xente, neste sentido, o autor expresa a idea de que “no home hai máis cousas dignas de admiración que de deprecio”. Non é de estrañar que esta obra sexa un dos escollidos para pasar estes días.
“Ensaio sobre a cegueira” de José Saramago, 1995
A obra máis coñecida do escritor portugués José Saramago, gañadora do Nobel de Literatura. É unha novela reflexiva e existencialista, a que non lle pesan os anos. Os pensamentos de Hegel (o home sen estado é malo por natureza) e os de Sartre (venme, logo existo) están moi presentes nesta obra. Relata unha epidemia de cegueira nunha poboación e as súas consecuencias porque a Saramago non lle interesa a causa deste mal branco senón a resposta egoísta da xente, metáfora da sociedade na que vivimos. Non relata a perdida da vista, senón a da ética e da razón e sóbralla o egoísmo como forma de supervivencia. É interesante reflexionar como a enfermidade cambia a sociedade e o ser humano.
“Os asquerosos” de Santiago Lorenzo, 2018
Unha das obras máis citadas nestes días. Se lías algunha noticia na que se nos informaba da fuxida dos madrileños a España baleira (ou más ben baleirada) alí había algún comentario facendo referencia a “mochufla”. Que é a “mochufa”? pois a antíteses de Manuel, o protagonista de Santiago Lorenzo, un Robinson Crusoe contemporáneo que supera as vicisitudes pero a diferencia deste, Manuel non ten compañeiro de fazañas, o detestaría!. É unha obra que che fai cuestionar o tipo de vida que levas e soñar cunha vida máis austera e autosuficiente, con tempo para ti e para as cousas que realmente queres facer e conectar máis ca natureza. Vivir a soidade é como unha bendición: “Era unha sorte ter todos os calendarios do mundo para enchelos co que quixese. Pero a poldra determinante, incomparable coa anterior, era a de dispoñer de avultados catálogos de ideas para encher ese tempo. O bo non era que con tantas horas por diante puidese facer o que lle sae dos collóns. O bo era que non lle paraban de saír cousas dos collóns todo o día”.
“O ano da praga” deMarc Pastor, 2018
O criminólogo e escritor, Marc Pastor, publicou esta obra que foi éxito de críticas e lectores. A acción transcorre na cidade de Barcelona, o protagonista da novela é un asistente social que comeza a investigar porqué todos os anciáns que están a aparecer mortos teñen a mesma planta na súa casa, un eucalipto de forte cheiro. É unha novela de suspense onde o discorrer dos acontecementos é paulatino pero transcendental, xa todo desencadea nunha apocalipse imparable. A novela suscita temas para reflexionar como: a supervivencia, a aborrecida vida cotiá, as relacións persoais, a falta de empatía, a desinformación… e tamén entra na ecuación, unha reflexión moi importante sobre deshumanización da sociedade en tanto o trato aos maiores e as persoas dependentes.
“Os ollos da escuridade” de Dean Koontz, 1981
Pasará a historia como a novela que predixo fai corenta anos o coronavirus na cidade de Wuhan, China. É unha novela de terror que narra a historia dunha nai coraxe en busca do seu fillo. Na obra aparece unha trama secundaria na que un científico chinés crea unha arma biolóxica, un virus que recibe o nome de Wuhan-400, que describe como unha arma perfecta de destrución e que afecta só os seres humanos. As alusións á epidemia aparecen só nun capítulo pero as coincidencias co COVID-19 espertaron a imaxinación dos e das internautas.
“Nada” de Carmen Laforet, 1945
Recoñecida como a primeira novela feminista moderna en España. Faise co Premio Nadal, recentemente creado por aquel entón, e co premio Fastenraht. Carmen Laforet mostra a unha muller que pensa diferente, que non se preocupa demasiado polas normas sociais vixentes naquela época e mostra tamén a situación do país de pobreza e fame. A novela está escrita no estilo narrativo da posguerra coñecido como tremendismo, caracterizado por unha tendencia a salientar a violencia e as imaxes grotescas. Laforet pon de manifesto o estancamento no que se atopaba a sociedade española a través dos ollos dunha estudante que vivía na rúa Aribau de Barcelona. A obra é unha radiografía dunha sociedade melancólica e depresiva, insegura e triste, que se enfronta a grandes cambios consecuencia da crise, como a lenta desaparición da pequena burguesía.
“A peste escarlata” de Jack London, 1912
Esta obra postapocalíptica e futurista que parece que foi escrita onte, só que de onte fai 108 anos, inaugurou o xénero de novela catástrofe. É unha novela curta que comeza co relato dun ancián supervivente a unha pandemia que aconteceu no verán do 2013. Esta peste contaxiábase con moita rapidez provocando febre a todo aquel que a contraía e non había ningún tipo de cura polo que acabou practicamente ca humanidade. Os superviventes formaron asentamentos rodeados de natureza, velaí vai! a idea da volta os orixes da especie humana que sempre ronda cando hai unha catástrofe.
“O último home” de Mary Shelley, 1826
A autora de Frankenstein escribiu esta obra postapocalíptica e futurista que recibiu duras críticas por ser un texto “enfermizo e cruel”. A historia transcorre a finais do século XXI, no ano 2073, cando ataca a especie humana unha praga devastadora. Os críticos literarios ven nela unha obra pesimista que crítica os ideais románticos e o libre albedrío. Sóbralla o egoísmo e a avaricia do ser humano. Lionel Verney, o último home, é o alter ego da autora, polo que tamén pode ser tomada como un relato de resistencia da propia autora, xa que o último home sobre a face da Terra rexeita a quitarse a vida. A obra permaneceu oculta ata unha segunda edición en 1960 co auxe da temática postapocalíptica en plena Guerra Fría.
“Epidemia” ou “Contaxio” de Robin Cook
Robin Cook é o escritor do thriller médico por excelencia. Epidemia, 2011, é un dos libros apocalípticos máis vendidos da nosa era. Relata a historia de como un grupo de científicos contáxiase dun virus que expanden os seu pacientes desatando unha alarma social. En Contaxio, 1992, Cook aborda a epidemia dunha gripe moi contaxiosa que resulta ser letal. Non é un virus que atenda o seu comportamento normal, por esta razón, volvemos a encontrar indicios que nos indican que pode tratarse dunha conspiración. As tramas de Cook son moi dinámicas e están ben argumentadas, xa que o propio autor é médico. Gústalle moito xogar cos dilemas morais dos protagonistas. É un escritor moi prolifero e as súas novelas recollen os últimos avances en medicina, máis que un escritor de ciencia ficción para moitos lectores e lectoras é un escritor visionario.
Seleccionamos dez lecturas que para reflexionar sobre a nosa situación actual e analizar a sociedade na que vivimos. En tempos de crise, catástrofe ou epidemia o individuo pensa en si mesmo como parte dunha colectividade, dunha sociedade e obríganos a facer un esforzo que simplemente non faríamos nunha situación normal. Faise necesario recorrer a algo que alimente a nosa curiosidade e para iso, non hai nada mellor que un bo libro.
A creatividade non se pode confinar
Poderiamos dicir que a maldición do coronavirus vai desatar outra epidemia, a da creatividade. A prohibición de saír a rúa, salvo para o estritamente necesario, leva a moita xente a redescubrir o seu talento, e por esta razón, as Bibliotecas Municipais seleccionan unha serie de iniciativas no eido da literatura, música, cine ou ilustración que permitan converter o teu tempo de espera nunha posibilidade de evasión e expresión artística.
LITERATURA
Hai iniciativas que propoñen editar unha obra colectiva na que se recompile relatos de distintas persoas para que a historia da pandemia sexa narrada polos seus protagonistas. Unha destas editoriais é LoQueNoExiste. Publicou un comunicado no que convida as persoas de todo o mundo a enviar, a esta dirección de e-mail: manuscritos@loquenoexiste.es, os seus testemuños de como están a vivir este momento. A editorial Lantia Publishing tamén quere recompilar os relatos da xente durante o actual período de hibernación, baixo o título “El libro del confinamiento”. Poden ser reflexións persoais ou relatos de ficción. Para participar tes que enviar o teu relato, cunha extensión máxima de 2.000 palabras, o correo electrónico, confinamento@lantia.com, onde deberás indicar: o teu nome completo, idade, lugar e profesión. E por último, a editorial Pábilo abriu un proceso de recepción de relatos de diferentes estilos para dar forma a “Confiletra”, unha obra que recollerá vivencias persoais durante o estado de alarma. Quen o desexe pode mandar o seu texto a edicion@pabiloeditorial.com ca firma do autor o da autora e o seu lugar de procedencia.
Aberto a todas a persoas, a Asociación Cultural El Pentagrafo e a publicación periódica ILEÓN.COM lazan unha iniciativa para recoller relatos sobre como imos levando este confinamento cunha extensión aproximada a 2.000 palabras. Podes enviar o teu relato por correo electrónico a elpentagrafo@gmail.com. Os textos publicaranse en ILEÓN.COM
Por outra banda, nas redes sociais tamén atopamos iniciativas creativas como a que propón o escritor J.J. Muñoz Rengel na súa conta de Twitter. O autor lanza o reto de escribir un microrrelato a partir dunha fotografía en branco en negro que colga no seu perfil.
CINE E TEATRO
Son moitas as ideas que xorden no eido do cine e do teatro para pasar este tempo de reclusión. Unha das ideas máis orixinais veu da man do certame de curtametraxes de Cuarentena flim Festival en Instagram, animaba os usuarios e usuarias da rede a gravar curtas ata o mes de abril. Nesta línea, tamén está o perfil de 2021 d.c. onde atopamos unha serie de curtametraxe inspiradas no confinamento. Destacar tamén, a orixinalidade do coruñés Álvaro Díaz quen está a realizar unha serie de curtametraxes de suspense baixo o título “O virus do mal”.
Transformar o confinamento en material creativo é a proposta de dramaturgos e dramaturgas a través da campaña #coronavirusplays. Escriben e representan pezas inspiradas na situación actual. Jordi Casanovas, @Jordi_ Casanovas, lanzou esta iniciativa de compartir nas redes micromonólogos co fin de compartir angustias e sentimentos. Destacar tamén, a iniciativa do Teatro Colón da Coruña, quere apostar polo talento local. Os usuarios e usuarias que queiran participar tan só deben subir os seus vídeo ás redes sociais e etiquetar o espazo cultural.
FOTOGRAFÍA E ILUSTRACIÓN
A axencia fotografía SpinFotos organiza un certame de fotografía para persoas residentes en España. A temática da imaxe debe responder “os momentos que pasamos en casa pola corentena do coronavirus”. Pero se o que queres é por un toque artístico o teu illamento a proposta de Antonio García Villarán (@antoniocrea13) en Instagram esta feita a túa medida. #DibujoEnCuarentena2020 quere incentivar a túa imaxinación a través do debuxo. As técnicas e soportes son libres, o realmente importante e facer o esforzo creativo de realizar cada día un debuxo. O artista propón diferentes temas compostos por dúas palabras que unidas espera que esperten en ti todo un universo de imaxes para plasmar na túa obra.
Outra proposta orixinal ven da man de dous tuiteros, Modesto García e Javi Castro, que retan os usuarios e as usuarias a resolver crimes ilustrados con creativas conxecturas. Ideas para non aburrise que saltaron as redes sociais como un reto para pensar e axilizar a mente. Convidan a resolver unha serie de misterios en forma de ilustración baixo a etiqueta #Crimenesilustrados1.
MÚSICA
O certame PopyRockenCasa quere fomentar a creatividade artística dos mozos e mozas de entre 14 e 30 anos. Só poderán presentar traballos feitos en casa ata o 15 de abril. Cada concursante poderá presentar un máximo de dous temas gravados no domicilio en formato vídeo, poderá ser autoría propia ou unha versión. A duración non poderá superar os catro minutos. Os e as participantes deberán enviar as súas pezas ao correo juventudzgz@gmail.com. O concurso contempla tres premio. O gañador ou gañadora terá un espazo para actuar no evento PopyRock2020 e recibirá un bono regalo de 150 euros para gastar en material musical e instrumental. Ademais, seleccionaranse dous temas finalistas que recibirán o mesmo bono.
Para moitos e moitas quedar na casa non é sinónimo de quedar quedo. As casas énchense de iniciativas que podes facer para ocupar a túa mente e sacar toda esa creatividade que levas dentro.
De avións, aeroportos e demais. Un bibliotecario polo mundo. Capítulo 6
Como di a cantiga, alá vai a despedida. Durante estes días viñestes comigo por todo o mundo: Nova York, Australia, Doha, Bos Aires… Si, claro que poderiamos seguir, pero non é mala cousa deixalo aquí, con bo sabor de boca e con gañas de continuar. E para facelo tedes unha chea de libros de viaxe –que non digo guías—de estupendos autores e autoras viaxeiras de todos os tempos que vos poden seguir levando polo mundo adiante: Javier Reverte, Manu Leguineche, Bruce Chatwin, Rosita Forbes, Jan Morris, Norman Lewis, Martha Gellhorn, Paul Theroux, Enric González, Vita Sackville-West…
A min só me queda contarvos algúns detalles que hai que ter en conta á hora de viaxar, e tamén algunhas anécdotas das miñas viaxes. Falareivos dos aeroportos e dos avións, porque no caso de facer grandes viaxes, vai ser algo inevitábel. Sei que para moitas persoas son só un mal necesario para poder gozar do destino e para outra minoría son pouco menos que unha tortura. Mais para min, avións e aeroportos son tan apaixonantes como as experiencias no destino. Son rariño, que lle imos facer…
Aeroportos
Comezo polos aeroportos. Admito que si, que non son os lugares máis relaxantes do mundo e con frecuencia son hostís. Pero se queredes viaxar a longas distancias non queda outra que pasar por eles e intentar que a experiencia sexa o menos tensa posíbel.
Curas no aeroporto de Los Angeles
Hai aeroportos que mesmo te preparan moi ben. No aeroporto de Los Angeles atopei esta escena que vedes na foto. Como as persoas que por alí pasamos imos coa intención clara de elevarnos aos ceos, pois que mellor cousa que, xa que imos estar máis preto de Deus, proporcionarnos asistencia espiritual. Tedes para elixir: cura home ou cura muller. En confianza, para unha persoa crente, eu non sei se esa imaxe tranquiliza ou máis ben todo o contrario.
Non é por se tedes intención de confesarvos antes de iniciar a viaxe, pero eu recomendo ir sempre con moito tempo de adianto. Colas inesperadas, controis minuciosos, problemas coa documentación, non figurar na lista de pasaxeiros… Si, isto pasoume en dúas ocasións, que malia ter o billete, a azafata de facturación non me atopaba nas listas. Tivo que facer varias chamadas ata solucionar o contratempo. Un puntiño máis de estrés para a viaxe e unha verdadeira traba se chegara co tempo xusto.
A miña maleta, esa gran sufridora
A ter en conta se facedes viaxes con moitas escalas: non vos fiedes do que vos digan no mostrador de facturación do aeroporto de saída con respecto á equipaxe. Por norma, desconfiade. Nunha ocasión facturei a miña maleta en Madrid para un traxecto Madrid-Amsterdam-Shanghai-Sidney. Dixéronme que me podía despreocupar da maleta ata Sidney, porque ía facturada ate alá. E así o poñía o resgardo tamén. Sorte que tiven que a escala en Shanghai foi de 5 horas!! Cando alí fun recoller a tarxeta de embarque para o voo ata Sidney preguntáronme pola maleta e eu, todo cheo de razón, díxenlles que ía facturada ata o destino final. Pois non era así: tiven que baixar correndo á zona de recollida de maletas para buscala! Isto tiña a súa complicación, porque unha vez que saes da zona de recollida “entras” xa ao país. Se xa non é fácil volver entrar nun aeroporto de aquí, imaxinade na China. Explicarlle a situación a un soldado chino con casco ata os ollos (que aínda hoxe dubido que soubera inglés e que me entendera o que lle dixen) todo o meu problema para que me deixara entrar, é algo cómico visto agora, pero dramático nese momento. Permitiume pasar (anos facendo teatro amador serviron para expresar no meu rostro unha fonda desesperación) e tiven sorte de que a maleta estaba alí separada nun recuncho. Se a escala fora máis curta, eu chegaría a Australia e a miña equipaxe estaría de vacacións en China. E volveume pasar nesta última viaxe: en Nova York aseguráronme que a maleta ía directa a Adelaide. Menos mal que en Sidney, como ía con tempo, se me deu por esperar: alí saíu das primeiriñas.
As preciosas vistas que tiña desde o cuarto do meu hotel en Sidney
Outro consello se ides ter que pasar moitas horas nun aeroporto. Ides pensar que son un sibarita por isto que vou contar, pero veredes que non é así. Nos casos en que por calquera circunstancia me vexo na obriga de pasar catro ou máis horas nun aeroporto, opto por usar unha sala VIP. Que non, que non son ricachón nin vividor (ou se cadra vividor si, non estou seguro). Deixádeme que vos explique… Ben sabedes que os prezos das bebidas e comidas nun aeroporto non son baratos precisamente. Se xa queredes comer en condicións, con bebidas, cafés, sobremesas, pode saírvos case máis caro que a viaxe, esaxerando un pouco. Pois usar unha sala VIP (Lounge, que din agora) anda entre os 25-30 euros na maioría dos aeroportos. E dentro tedes para comer e beber a fartar, boas cadeiras, boa conexión a Internet, e nalgúns ata duchas! Para acceder podedes facer unha busca en Internet, que aquí non o podo explicar todo, pero que saibades que existe esa posibilidade, non en todos, pero si en moitos aeroportos. Déixovos unha galería dalgunhas das salas por onde andei. Non todas son boas: a de Shanghai deixaba moito que desexar (parecía un tanatorio), e a de Air India en Nova York tampouco pagaba a pena.
Avións
Por que a xente lle ten tanta teima a estes tubos cerrados hermeticamente con asentos moi xuntiños e ventás que non se poden abrir? Claro, dito así, non molan nada. E non vou falar do medo a voar nin das estatísticas que demostran que o avión é o medio máis seguro de transporte. Tampouco vou entrar na polémica de se é o máis contaminante. Confeso que son namorado da aviación comercial, así que non sería obxectivo.
Volando voy, volando vengo!!
Cando preparo a miña viaxe e chega a hora de elixir o asento, sempre lle dedico tempo. Falo de viaxes, non de desprazamentos. Aclaro: eu chamo viaxe ao feito de saír do continente, e desprazamento ao moverse dentro de Europa. Son así de pijo… Polo tanto estou falando agora de viaxes de 4 ou 5 horas para arriba.
Non é cuestión fútil o do asento. Se vas ter que pasar 14 horas como algúns dos voos que fixen, hai que pensalo ben. Para iso existen páxinas como Seat Guru nas que, poñendo o número de voo e o día, xa che presenta un plano dos asentos do avión e recomendacións de viaxeiros sobre un ou outro asento: este non se reclina porque está diante da saída de emerxencia, estoutro non coincide con ventá, aqueloutro está demasiado cerca do baño…
A importancia de elixir un bo asento
Eu son amigo de ir no asento de ventá, porque me marabilla ver as paisaxes alá abaixo. Pero teño excepcións. Nun voo nocturno, de 14 horas, como Sidney-Doha, pouco vas ver. E se no medio da viaxe queres ir ao baño, vas ter que molestar á persoa ou persoas que tes nos asentos do lado. Nunha destas viaxes longas tocáronme ao lado dúas mozas que (non o creredes) non se levantaron nas 14 horas e vinte minutos para nada!!!! Estou convencido de que usaban cueiros. Noutra viaxe, de Bangkok a Roma (11 horas e 44 minutos), tocoume ao lado un tipo con malas pulgas e mal encarado que no medio da viaxe abriu a bandexa, sacou unhas láminas, unhas acuarelas e púxose a pintar! Calquera lle dicía a ese home se podía desmontar todo o enredo para deixarme ir ao baño! Sabedes o río Tíber? Pois naceu cando ao aterrar en Roma naquel voo, púxenme a facer todas as miñas necesidades urinarias retidas.
Nos voos nocturnos eu aconséllovos un asento xunto ao corredor, de tal maneira que se necesitades estirar as pernas ou ir ao baño non tedes que molestar a ninguén. Non recomendo tampouco un asento moi preto dos baños, porque en determinados momentos teredes xente de pé ao lado vosa esperando a que quede libre o baño.
A seguridade nos destinos
O reporteiro George dando conta do levantamento carapintada na Arxentina (1990)
Esencial, cando esteades fóra do país, non andedes con pintas de paspáns, ou sexa, de guiris. Nos destinos turísticos (e hoxe en día, “grazas” ás low-cost –téñolles xenreira, si– poucos destinos se salvan de ser turísticos) existe unha fauna que anda ao axexo por se pode caer algo. Nunha cidade (non vou dicir cal) intentaron roubarme dúas veces na mesma semana polo método da mancha (“señor, unha pomba lixou o seu pantalón, axúdolle a limpalo”… mentres outro limpa a túa carteira) e noutra apuntáronme cunha pistola a un metro da miña cara para poder roubar o coche dun amigo. Por non falar aquela vez que uns policías pararon o coche onde eu viaxaba de noite con amigos para interrogarme e ver se podían sacarme cartos con calquera escusa (decatáronse de que pouco ían poder sacarme…). Ou aquela noite de lúa chea que me estaba bañando ás 3 da madrugada nunha praia cubana con amizades de alí, e veu a policía con lanternas desde a praia para sacarnos e pedirnos a documentación. Ou a primeira vez que viaxei a Bos Aires e cheguei a mesma noite en que se producía un intento de golpe de estado dos chamados carapintadas, cos militares nas rúas. Por non falar desta última onde o COVID-19 estivo pisándome os talóns toda a viaxe. Nótase que me gusta o risco e as aventuras intensas, non? Pero de verdade, non as busco!!
Ou, lembro agora, aqueloutra na que cheguei a destino e a miña maleta non lle petou chegar ata o día seguinte, inda que a min me avisaron de que podía ir buscala dous días despois: ese día que pasou no almacén do aeroporto aproveitaron para abrila e sacar algúns obxectos (por iso recomendo sempre que exista ese servizo no aeroporto, plastificar a equipaxe).
E como fixen para viaxar tanto
A pregunta do millón. Viaxei moito principalmente porque tiven sorte. Pero non un só tipo de sorte, senón de tres. Explícovos.
Primeiro foi sorte polo traballo que durante 18 anos puiden facer. Non era un traballo en si, e non vivía diso, pero desde 1990 a 2008 impartín cursos en centros galegos de todo o mundo enviado pola Xunta de Galicia. Isto me permitiu ir a unha chea de países de América e de Europa, estar 15 días cada vez en cada sitio e coñecer esas cidades da man da xente que alí vivía. Ademais en varios deses lugares tiven a oportunidade estar moitas veces (A Habana 17 veces, Río de Janeiro 6 veces, Bos Aires 10 veces, Montevideo 5 veces…) Esa foi a primeira “tipoloxía” de sorte.
A segunda “sorte” consistiu no manexo axeitado dos puntos que as compañías dan ao viaxar con elas. Grazas ás viaxes que vos acabo de contar agora conseguín unha boa cantidade de puntos. E o uso dalgunha tarxeta de crédito dalgunha compañía aérea tamén dá puntos para cambiar por viaxes. Desa maneira logrei ir á Habana por 120 euros (as taxas que hai que abonar sempre aínda que uses puntos), a Montevideo por 25 euros, a Nova York por 56 euros, a París por 20 euros ou a Hamburgo por 52.
A terceira “sorte” foi a dos sorteos. Porque moitos e moitas pensades que o dos sorteos é un conto e que nunca lle toca a ninguén. Eu son proba vivinte de que non é así, que tocan. Dígovos todos os que me tocaron a min? Premio dunha viaxe a Bali coa revista Viajar (1990); premio de 250.000 pesetas en viaxes da conta vacacións do Banco Hispano Americano (1992, fun a Australia e Tailandia); premio de Iberia dunha visita persoal e especial á factoría de Airbus en Toulouse para coñecer o primeiro avión coa nova librea (2013); premio de Air Europa dunha viaxe para dúas persoas a Uruguai (2018); premio de Iberia dunha viaxe para dúas persoas a Guayaquil (2019). Non quero dicir que gañe todos os premios. Estou sempre participando en todos os concursos “serios” que vexo en Facebook (se son dos que mandan compartir cousas, ou piden moitos datos ou non coñezo quen son, non entro). Así que a maioría deles non os gaño! Pero dígovos un secreto ben baixiño: se non participades, non gañades…
Para un namorado da aviación, como xa vistes que son, a visita á fábrica de Airbus en Toulouse foi o maior dos premios. Iberia fixo a reportaxe desta visita. Póñovola aquí e ademais así vedes como é unha “fábrica de avións”:
E con todo isto xa tedes material para programar as vosas viaxes, elixir destinos, e buscar concursos. Esta viaxe virtual que fixestes estes días comigo toca á súa fin. Espero que todas as vosas maletas chegaran en bo estado, que non vos puxeran ningún impedimento para pasar ningunha fronteira, que non tiverades ningunha lesión músculo-esquelética durante as camiñadas, que non perderades ningún voo, que non vos afectara a enfermidade do viaxeiro (ou sexa, diarrea), que non vos roubaran nada, que… que si, que todo isto vos pode pasar nas viaxes. Pero a pesar de todo, que bonito é viaxar!!!
Despedímonos da campaña “Mulleres de carne e verso”, mais non da poesía!
Decretado xa o estado de alarma pola crise sanitaria ocasionada polo Covid-19, desde as Bibliotecas Municipais lanzabamos nos nosos canais corporativos a proposta “Mulleres de carne e verso”. Unha iniciativa que naceu para celebrar a poesía e render homenaxe ás nosas poetas co gallo do Día Mundial da Poesía, que se conmemora o 21 de marzo.
Cada biblioteca da rede foi compartindo durante estas dúas semanas as verbas da escritora homenaxeada, entre as se atopan: Yolanda Castaño, Lucía Aldao, Eli Ríos, Luísa Villalta, Dores Tembrás, Olga Patiño, Emma Pedreira, Pilar Pallarés e Estíbaliz Espinosa.
- Pincha na imaxe para ver o fío de tweets da campaña #poesíaconM
Nun post anterior, “Mulleres, poetas e galegas”, recollíamos unha breve entrada descritiva das poetas cuxos versos compartiramos ata ese momento polas redes sociais (Facebook, Twitter e Instagram). Dedicamos agora unhas liñas ás poetas homenaxeadas que completan a nosa campaña.
Luísa Villalta (A Coruña, 1957 – 2004)
Recoñecida como unha das voces máis destacadas da cultura galega contemporánea, Luísa Villalta foi unha escritora prolífica e versátil, abarcando xéneros como a poesía, a narrativa, o ensaio, teatro e o texto xornalístico.
Estudou Filoloxía Hispánica e Filoloxía Galego-Portuguesa, dedicando parte da súa vida profesional á docencia de Lingua e Literatura Galegas no ensino secundario. Tamén era titulada en violín e formou parte da Xove Orquestra de Galicia e da Orquestra de Santiago de Compostela.
A súa escrita foi premiada en numerosas ocasións, entre as que destacan “A taberna do holandés”, galardoada co Premio Modesto R. Figueiredo (1990) ou “En concreto”, poemario que recibiu o XIII Premio Espiral Maior (2004) e -postumamente- o Premio Galego da Crítica á Creación Literaria (2005).
Dores Tembrás (Bergondiño, 1979)
Poeta e doutora en Filoloxía pola Universidade da Coruña (UCD), Dores Tembrás é especialista ademais na obra de Alejandra Pizarnik.
Publica no ano 2009 o seu primeiro poemario, “O pouso do fume” –finalista dos premios da Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG) 2010 na categoría de poesía- e no ano 2012 o álbum infantil“O peizoque Roque”, ilustrado por Xosé Tomás. En 2013 recibe o galardón Premio da Poesía Concello de Carral pola obra “Cronoloxía da urxencia”, editado en Espiral Maior.
No ano 2014 funda, xunto a Antía Otero, o proxecto literario editorial Apiario.
Olga Patiño (A Coruña, 1949)
Docente no ensino secundario, poeta, actriz e directora de teatro, ademais de colaboradora en xornais como La Voz de Galicia ou El Progreso e en revistas literarias como Luzes de Galiza, Xanela, Clave Orión e Anuario Brigantino.
A súa obra poética abrangue: “Latexos fragmentados” (2002), “Atmosferas” (2007)-poemario ilustrado polo gravador José Valentín, “Tempo en desuso ” (2008), “Natureza Haiku“ (2010)- proxecto conxunto coa pintora Isabel Pintado e a escultora Soledad Penalta , “Silencio habitado” (2013), “Territorio acoutado” (2017) -creación poética levada a cabo co fotógrafo Carlos Lorenzo.
Emma Pedreira (A Coruña, 1978)
Filóloga, poeta e narradora, Emma Pedreira participa tamén moi activamente na plataforma de crítica feminista A Sega.
A súa obra foi galardoada con numerosas premios literarios e participa ademais en infinidade de antoloxías colectivas. Algúns dos galardóns recibidos na súa traxectoria como poeta: Premio Johán Carballeira 1999 por “Diario bautismal dunha anarquista morta”, Premio Johán Carballeira 2001 por “Velenarias”, Premio Johán Carballeira 2002 por “Os cadernos d’amor e os velenos”, Premio Fiz Vergara Vilariño 2006 por “Casa de orfas”, Premio Poesía Concello de Carral 2012 por “Libro das mentiras” e Premio Gonzalo López Abente 2015 por “s/t”, entre outros moitos.
Pilar Pallarés (Culleredo, 1957)
Poeta renovadora da poesía galega, licenciada en Filoloxía Galego-Portuguesa en Santiago de Compostela e columnista en diversos medios de comunicación.
O seu primeiro libro publicado, “Entre lusco e fusco” (1979) gañou o Premio de Poesía Novoa do Facho e en 1983 o seu seguinte traballo, “Sétima soidade” é galardoado co Premio Esquío. Posteriormente publica, entre outros, os libros de poemas: “Livro das devoracións” (1996), “Poemas” (2000), “Leopardo son” (2011), polo que recibe o premio da AELG; e “Tempo Fósil” (2018), Premio da Crítica 2018 e Premio Nacional de Poesía 2019.
No ano 2019 recibe, ademais, réndeselle a homenaxe na Coruña “A escritora na súa terra”, impulsada pola AELG.
Estíbaliz Espinosa (A Coruña, 1974)
Licenciada en Socioloxía e Filoloxía Hispánica pola UDC, Estíbaliz Espinosa desenvolve a súa actividade como escritora, creadora e tradutora. Compaxina a súa carreira profesional no eido literario coa música -é mezzosoprano- , ademais de definirse como astrónoma afeccionada.
Publicou numerosos poemarios, entre eles: “Pan (Libro de ler e de desler)” , Premio Esquío de Poesía 1999; “Número e”, Premio de Poesía Espiral Maior 2001; “…as neuronas irmás…”, Premio de Poesía Afundación 2017. Recentemente -xaneiro 2020-recibiu o Premio Modesto Rodríguez Figueiredo polo seu texto titulado “23 xeitos de inventar unha constelación”.
A proposta “Mulleres de carne e verso“ chega ao seu fin, mais o noso compromiso de promover a lingua e cultura galegas, de celebrar a poesía e de difundir e dar visibilidade ás nosas autoras segue adiante!!
Lembrámosvos que na nosa canle en Youtube podedes desfrutar dos versos a viva voz dalgunha destas marabillosas poetas na lista de reprodución “Mulleres de carne e verso“.
Despedímonos cun convite. A invitación a descubrir, para aquelas persoas que aínda non a coñecen, á poeta coruñesa Claudia González Caparrós (1993), con dúas obras xa publicadas que podedes atopar no noso catálogo: “Si la carne es hierba (Sully Morland)” (2015) e “Te miro como quien asiste a un deshielo” (2018).
Forza e azos nestes días para todxs e cuidemos a linguaxe, porque as palabras configuran o noso mundo!!
Bos Aires. Un bibliotecario polo mundo. Capítulo 5
Miñas donas, meus señores… Póñome solemne con esta fórmula de saúdo utilizada por outros persoeiros –ademais de min– como Ramón Otero Pedrayo e Álvaro Cunqueiro. E fágoo porque a ocasión así o esixe. Hoxe imos de viaxe outra vez, pero trátase dunha viaxe especial. A cidade onde imos non forma parte da volta ao mundo que acabamos de rematar nestes días, mais si do meu acervo cultural, porque cultural é o acto de viaxar.
Hai moitas cidades que me marcaron na miña vida, case todas elas de América do Sur, e de todas elas podería falar con cariño e dedicarlle un post a cada unha: Río de Janeiro, A Habana, Montevideo, Caracas, Maracaibo, Comodoro Rivadavia… Pero como esta “novela” por entregas non pode converterse na colección viaxeira de Corín Tellado, nin nun culebrón, hai que ir acoutando e finalizando, co cal é forzado elixir unha para rematar. E a elixida é Bos Aires.
Bos Aires é unha das cidades que, xunto á Habana, máis veces visitei. É unha cidade que non cansa nunca. Ten unha vida cultural incríbel. E non falo só dos grandes espectáculos dos teatros da avenida de Corrientes, senón de toda a efervescencia cultural que bule nos seus barrios. Unha cultura de base, con milleiros de propostas en todos os recunchos, creativas, participativas, imaxinativas, contestatarias… E para as galegas e galegos ten unha significación especial, pola pegada que ilustres paisanos nosos deixaron nas súas rúas: Castelao, Blanco Amor, Luís Seoane, Rafael Dieste, Mercedes Ruibal, Lorenzo Varela, Laxeiro, Maruxa Villanueva, Neira Vilas, Arturo Cuadrado, Colmeiro, Maruja Mallo… E máis impacto aínda tivo e ten o día a día de milleiros de galegos e galegas e dos seus descendentes que fan que estar en Bos Aires sexa con frecuencia moi semellante a estar en Galiza.
Con todos estes prolegómenos, non vos apetece xa baixar as rúas porteñas? Imos aló!
O típico, iso de Palermo, Corrientes, Boca, o Obelisco de 9 de Julio, cemiterio da Recoleta, Costanera, Tigre, Puerto Madero… facédelo logo vós pola vosa conta. Eu quero acompañarvos a outros sitios. Que vos pareces se almorzamos en Tortoni? Se non o coñecedes, Café Tortoni é un dos bares notábeis de Bos Aires (existe unha categoría oficial denominada así) e funciona desde 1858. Asiduos clientes deste establecemento foron Borges, Ortega y Gasset, Alfonsina Storni, Fangio, Lorca, Gardel… Ten ata o seu propio tango. Paga a pena comezar a xornada aquí para almorzar. Como hoxe é luns, abre ás 8, así que convén vir cedo. A partir das 11 xa empeza a ser difícil entrar porque veñen excursións de guiris e hai cola para acceder. Estamos falando no suposto de que non temos ao coronavirus paseando polo mundo, claro. Porque xa que imaxinades que estades viaxando comigo, pouco vos custará engadir un chisquiño máis de maxia e eliminar o coronavirus destes mundos virtuais que estamos a percorrer.
Rematastes o café? E a factura? Non, non vos preocupedes: da factura de pagar xa me encargo eu. Falo da factura co significado arxentino: son masas e pezas de panadaría doce. Para que nos entendamos: algo así como os croissants, aínda que hai outras variedades. Ben, agora que xa saímos, douvos un pouco de tempo para que admiredes a avenida de Mayo (disque ten un aire coa Gran Vía madrileña) e vos acheguedes á praza de Maio para ver a Casa Rosada, o cabido e a catedral. Logo xa desde alí collede pola comercial rúa Florida. E por favor, non vos paredes cos “arbolitos”. Se necesitades cambiar diñeiro, falade comigo. Os “arbolitos” son os cambiadores ilegais que veredes ao longo de toda a rúa Florida. Se facedes uso dos seus servizos, levaranvos ás covas, as casas de cambio extraoficiais, que poden ser un quiosco, unha tenda de roupa, un centro de estética… e alí ofreceranvos o blue (o nome da divisa no mercado negro). No vídeo que vos gravei mentres paseabades pola rúa Florida, escoitaredes a unha “arbolita” ofrecendo o servizo. A que non vos decatárades de que vos ía gravando? É que teño unha microcámara!
E agora que xa fixestes algunha compra nas preciosas Galerías Pacífico, e xa chegastes ao final de Florida, vémonos xa onde a praza do General San Martín e desde alí subimos pateando (só son 20 minutos) ata a marabillosa libraría Ateneo Gran Esplendid.
Esta libraría foi elixida por National Geographic como a libraría comercial máis fermosa do mundo. O edificio abriu as portas en 1919 como teatro. Por alí pasaron compañías teatrais, de danza, de ópera. As primeiras gravacións de Gardel foron aquí, porque era a sede do selo discográfico Odeón (hoxe EMI). No 2000 abriu as súas portas totalmente reconvertido en libraría, a máis grande de América Latina, con 2000 metros cadrados e máis de 200.000 volumes. Que vos parece a entrada? Vexo que vos pasa como a todo o mundo que traio aquí: fican no medio mirando para todos lados e coa boca aberta. Non é para menos. Acompañádeme ao escenario, tamén reconvertido en cafetería.
Eu chupando da cola con Fernet na libraría Ateneo
Eu tomarei unha cocacola con Fernet. Vós pedide o que queirades. Fernet? Non sabedes o que é o Fernet? Pois unha bebida de herbas moi famosa na Arxentina. Disque é unha variante do Jägermeister pero é moi amarga, amarguísima, de verdade. A súa orixe é europea, mais non se sabe ben se de Francia, Checoslovaquia, Austria ou, o máis probábel, da rexión lombarda en Italia. De feito chegou aquí traída polos inmigrantes italianos. Xa sabedes que as inmigracións italianas e a galegas son as máis numerosas en Bos Aires. Falando diso, ide apurando porque o día vai pasando e temos que ir visitar o Centro Galego. Outra pequena camiñada de media hora e estamos alí. Que tedes fame? Beeen, aquí o normal é xantar un pouco antes que en Galiza, mais nesta cidade non tedes problemas para comer calquera cousa a calquera hora. Nas miñas primeiras viaxes á Arxentina, alá polos 90, non había moita máis cousa que carnes e pasta. Hoxe cambiou bastante e tedes para elixir todo tipo de cociña. E nun país carnívoro como este, Bos Aires mesmo ten unha boa oferta de restaurantes veganos por moito que vos sorprenda. Elixide o que queirades, que de aquí ao centro galego atoparedes moitos sitios.
E xa estamos no Centro Galego de Bos Aires. Está relativamente perto do Congreso. Este edificio que tedes ante vós forma parte da historia da Galiza. Foi, e segue sendo, ademais de institución cultural galega, un gran centro médico. Vén de pasar unha escura traxectoria no que estivo a piques de desaparecer. Unha inxección de cartos por parte dunha empresa privada, BASA, logrou poñer en marcha todos os seus servizos sanitarios. No pasado século foi un importante centro cultural. Castelao vivía moi preto del e alí morreu. Consérvase o cuarto e algúns obxectos que pertenceron a el. Mais tamén moitas obras de arte e verdadeiras “reliquias” do galeguismo. Non está todo aberto ao público pero eu consigo que vexades algo. Aquí tedes as fotos que tomei mentres íades admirando todo o que hai:
Non é o único “centro galego” en Bos Aires. De feito destaca e destacou máis polo seu carácter asistencial e mutualista. Na cidade hai decenas de centros galegos de todo tipo, desde o grande Centro Galicia (con instalacións deportivas e de lecer en Olivos, nos arrabaldes de Bos Aires, e no propio centro da cidade), ata centros máis pequenos como o Círculo Social Valle Miñor, a Sociedade Parroquial de Vedra, o Centro Lalín ou o Centro Betanzos, por citar só algúns, que desenvolven unha chea de actividades culturais e de ocio. Síntoo, non nos dá tempo a visitar máis. Mais quedade coa idea da importante presenza galega na cidade porteña. Eu, estes días, camiñando, atopei casualmente unha placa nun edificio sinalando que no seu interior había unha obra de Luís Seoane. Sitios “galegos” atoparedes moitos.
E xa pola vosa conta, se é que ides quedar máis tempo, podedes pasear polas súas rúas, tomar unha foto con Mafalda, ver onde viviu (que si, que existiu), visitar o barrio de Boca (un escenario demasiado turístico para o meu gusto) ou pasear por San Telmo (a ser posíbel un domingo) e parar a xantar nunha das súas “Pulperías”. Non, non son para pedir polbo á galega. Son antigos establecementos que funcionaban como as vellas tendas das aldeas galegas onde o mesmo podías comprar unha pota para a cociña, como tomar un viño e unha ración de queixo e chourizo, ou levarte unhas botas. Un vello almacén… Aquí tedes un curto vídeo do patio interior da Pulpería Quilapán.
Ambiente nocturno en Palermo
E se queredes rematamos tomando unhas copas, que a noite é moi boa, na zona de Palermo, nos arredores da praza Julio Cortázar. E logo, a durmir, que todo o día por aí cansa.
Déixovos en Bos Aires. Comprobaredes que é unha cidade que dá para escribir un post todos os días durante meses. Pero eu remato aquí a miña crónica de viaxes, porque é hora de que aproveitedes este confinamento para ir pensando e planificando, con moito tempo, as vosas viaxes. Mais non me despido hoxe. Dentro de dous días regalareivos a sobremesa: unha historia de consellos e anécdotas de aeroportos e avións, que dan para falar moito. E si, que xa algunha e algún o preguntou, que como fago para poder viaxar tanto. Tamén volo contarei. Será o próximo mércores. E como é habitual, aquí abaixo queda unha recompilación de fotografías da viaxe.
Non quedes sen libro!
Durante estes días que toca quedar na casa imos tratar de buscarlle o lado positivo a corentena. Cada vez atopamos máis recomendacións literarias nas redes sociais. E o que podería parecer máis complicado, que é acceder a estes títulos, resultará máis sinxelo cando remates de ler este artigo. Fixemos unha escolla de sitios onde ler e descargar libros dixitais de forma legal e gratuíta, para tratar de achegar como dicía Ranganathan “a cada lector o seu libro e a cada libro o seu lector”.
Comezamos, coas plataformas, e como non podía ser doutro xeito, con GaliciaLe, que a pasada semana sorprendeu abrindo os seus andeis virtuáis a todos, teñan ou non carné de biblioteca.
Rexistrándote aquí recibirás as claves de acceso, e unha vez finalizada a corentena, terás 30 días para achegarte á biblioteca e seguir desfrutando do servizo (se tes o carné da BMC e tes algún problema coas tuas claves, escríbenos a bibliotecas@coruna.es).
Unha vez teñas as claves, poderás ter 4 libros durante 21 días (2 do catálogo en galego e 2 do de castelán) e 1 película durante 24 horas (si, película! no catálogo en galego de GaliciaLe hai materiais audiovisuais)
Por outra banda, a Biblioteca Provincial da Coruña pon a disposición das persoas usuarias de calquera biblioteca pública municipal da provincia da Coruña ou da Deputación a plataforma eBiblioDaCoruna. Podes darte de alta aquí. Na seguinte lista de reprodución aprenderás a usar a plataforma para poder ler os libros dende o teu ordenador, móbil, tablet ou ereader.
Coas claves terás acceso a 5 contidos dixitais de forma simultánea. Os libros durante 21 días, as películas 3 días, os xornais por 3 horas, as revistas 1 día e os audios e o contido educativo 21 días.
A principal vantaxe destas plataformas frente a outras alternativas que verás a continuación, é que nelas hai novidades editoriais, e o procedemento para prestar os documentos é practicamente o mesmo para as dúas.
E se o material que che interesa non está dispoñible? Podes reservalo, e cando quede libre, recibirás un aviso e terás 48 horas confirmar o préstamo.
Se tes calquera dúbida, podes consultar os manuais de usuario de GaliciaLe e eBiblioDaCoruna.
E momento de falar das editoriais. Son moitas as que queren contribuir a amenizar estes días de xeito que a ninguén lle falte unha boa lectura. Por iso decidiron ofrecer de balde parte dos seus libros en formato dixital, sumándose así aos movementos #YoMeQuedoEnCasaLeyendo e #QuédateEnCasaLeyendo.
Tal é o caso das editoriais Roca e Blackie Books e o Grupo Planeta, que ofrecen lecturas de temáticas moi variadas, dende as receitas de Karlos Argiñano, ata “Instrumental”, de James Rhodes; e tamén novelas, por suposto, como “La sombra del Viento”, “El tiempo entre costuras” ou “Despiértame cuando acabe septiembre”.
Pero son moitas máis as editoriais que se uniron a estas inciciativas, por iso remitímosvos a este excelente post de Julián Marquina, que fixo unha recompilación das máis destacadas.
Se queres ler na nosa lingua, non podedes perder esta compilación que fixeron na Agrupación Cultural Alexandre Bóveda, onde ademais das plataformas anteriormente mencionadas, nos remiten, entre outras a: BIVIR, a Biblioteca Virtual de Literatura Universal en Galego; Son de Poetas, unha antoloxía poesía galega musicada; ou Galegobook, un espazo onde publicar, compartir e conversar sobre un gran número de libros electrónicos que circulan pola rede sobre o galego.
Por outra banda, a Biblioteca Virtual de Galicia Digital tamén ofrece libros cedidos de xeito gratuito polos seus autores, para contribuír á difusión de contidos de interese xeral en galego.
Se a ti o que che gustan son os clásicos, ou se levas tempo pensando en ler o Diario de Ana Frank, A Tribuna, O Quixote, A Celestina ou Cantares Gallegos, que mellor momento!
Para descargar libros de dominio público, un dos sitios máis coñecidos é o Proxecto Gutenberg; pero hai outros ben interesantes, como a Biblioteca Dixital Hispánica ; Ganso y Pulpo, onde atoparás libros descatalogados ou case esquecidos; e Literanda, na que tamén dan a coñecer obras de autores noveis. E se o que che apaixona é aconsellar e comentar libros, Alibrate é o teu espazo, pois ademais de descargalos, poderás deixar á solta á túa paixón pola lectura.
Se o anterior non é dabondo, bota unha ollada aos seguintes artigos:
.: 13 sitios web en los que descargar miles de libros en dominio público de manera gratuita
.: Libros electrónicos gratis ¡y legales!
.: 18 sitios para descargarte libros electrónicos gratis y que quizás ya conozcas
Se pola contra, o que prefires son a música e os cómics, non perdas os últimos posts de Bibliosons e Fancómic. E para as familias, os do blog das Salas Infantís!
E se es dos que non poden vivir sen papel, hai librarías de garda! O equipo da editorial Turner, durante as súas xornadas de teletraballo, elaborou un listado das librarías que seguen atendendo os pedidos que realizan as lectoras e lectores e os envían á casa.
Para finalizar, en megustaleer.com tedes a axenda #YoMeQuedoEnCasa, con cantidade de eventos para grandes e pequenos en torno ao libro e a lectura (cursos, lecturas en directo, a hora do conto, etc.).
E ata aquí o noso recompilatorio. Se coñeces outra forma de obter libros dixitais gratuítos, por favor, fáinolo saber nos comentarios, para que, deste xeito, ninguén quede sen libro!
Doha. Un bibliotecario polo mundo. Capítulo 4
Vistes que ben chegamos e que curtas se nos fixeron as trece horas e media de voo desde Australia? Xa estamos en Doha, capital de Qatar, un minúsculo estado rodeado dun lado por Arabia Saudí e por outro polas augas do Golfo Pérsico. Ten a oitava maior renda per cápita do planeta. Ata o descubrimento do petróleo e do gas, a economía sustentábase na pesca e na recolección de perlas. Actualmente ten uns dous millóns de habitantes, pero só 250.000 son cidadáns qatarís.
E diredes, vaites, este George volvéusenos académico e xa non relata as súas aventuras e dáselle por impartir clases de xeografía económica… Non. Pero esta introdución é necesaria para que entendades este país. Eu resumiría todo isto dicíndovos que vos preparedes: deixade as zapatillas (non van facer falta neste sitio), e dispoñédevos para entrar nun inmenso e luxoso decorado. Porque si, Doha, Qatar, é un decorado. Iredes entendendo.
Imos aló! Chego a Doha e o primeiro que atopo vaivos sorprender. A min non porque xa o tiña preparado, claro. Á porta do avión espérame unha azafata cun cartel co meu nome, que me conduce por uns corredores onde non hai ninguén, déixame nunha enorme sala con bebidas e comida e cómodos sofás mentres “alguén” vai buscar a miña maleta. Ao pouco vén de novo a señorita e lévame a un mostrador onde un policía sela o meu pasaporte e sen máis trámite entramos no país. Nin colas, nin revisión de equipaxe, nin nada de nada. E unha vez pasados todos os trámites condúceme a outra sala onde podo almorzar todo tipo de manxares, podo darme unha ducha nun baño que xa quixeran moitos hoteis de luxo e podo descansar en cómodos sofás con estupenda conexión a Internet. Como vos van parecendo os primeiros momentos no país? A min moi ben, claro. Para iso paguei! Porque en Doha tes acceso a todo… se o podes pagar. É o primeiro acto deste gran teatro. E nos espectáculos xa sabedes que todo ten que estar moi coidado.
E así deste xeito comezo a miña primeira mañá en Doha, con non excesiva calor pero si moita humidade. Cambio as miñas zapatillas por sandalias e comezo por percorrer o Corniche, o paseo marítimo de Doha. Esperaba atopar xente paseando, correndo, gozando da brisa mariña, pero pronto me decato de que son o único paseante. As outras persoas que vexo son paquistanís, nepalís, indios… obreiros descansando baixo algunha palmeira. E tamén me decato pronto que non é cidade para camiñar. Chego á altura do impresionante museo nacional de Qatar, construído coa forma dunha rosa do deserto, e aí vexo que é imposíbel cruzar a estrada para entrar nel. A estrada é en realidade unha autopista, co cal teño que desandar case 2 km para atopar un lugar onde cruzar.
O caso é que xa estou no impresionante museo. Polo que vin en Internet antes da viaxe, por dentro ten que ser tan alucinante como por fóra, con exposicións interactivas e todos os últimos adiantos en museística. Pero alá foi o que Marta fiou: podo entrar pero todas as exposicións están pechadas polo coronavirus. Terei que conformarme con ver a tenda de recordos e o hall de entrada. Xa o bicho me está pisando os talóns. Tamén vin nas noticias que hoxe pechan os centros de ensino en todo o país.
De camiño de volta ao hotel (a pé, mira que son testán) teño que atravesar rúas que non son as comerciais nin as turísticas por chamalas dalgún modo. Para que entendades: vou por detrás do decorado. E aí atopas unha Doha moi distinta: beirarrúas moi deterioradas, coches aparcados enriba delas (teño que baixar e camiñar pola estrada co risco que supón), edificios humildes que en nada se parecen aos rañaceos, moita xente que non ten pinta de ser qatarí, velliños tirados no chan comendo dunha bolsa… Alí non ves homes vestindo a típica túnica thobe nin tocados coa kufiya. Iso queda reservado para o distrito de negocios ou os suntuosos centros comerciais. Entendedes agora o do “escenario”?
Non vos comentei aínda do hotel, impresionante como son todos os hoteis en Doha e a prezos moi accesíbeis. Pero seguen sendo decorados. Un cuarto impresionante, pero ao asomarte á ventá… ves os bastidores:
-
- O precioso cuarto no hotel Al Najada, pero…
-
- …as vistas desde ese cuarto: a rúa Al Ahmed
Alucino co metro!
Contábavos que en Doha hai que deixarse de zapatillas (en todo caso sandalias) e buscar outro medio de transporte. Teñen o mellor metro que coñecín ata agora. Modernísimo e rapidísimo. As estacións parecen aeroportos e hai persoal amabilísimo para atenderte en todo momento. Hai tres clases (con vagóns separados): estándar (calquera pode ir), familiar (só para mulleres e, no caso de ir algún menor de 11 anos, poden ir con elas homes) e Gold. Os prezos son pouco menos que simbólicos, así que optei pola clase Gold: unha tarxeta de viaxes ilimitados durante todo o día, por 15 euros. De todas as viaxes que fixen, só en dúas había máis xente no vagón. Por certo, son trens sen condutor, como podedes ver:
Villaggio Mall, góndolas e canais incluídos
Doha, e estou falando do escenario-Doha, é o paraíso das compras. Calquera marca internacional tédela nos seus ostensíbeis centros comerciais. Por ser o máis famoso, visitei o Villaggio Mall, un centro onde parece que viaxas ás rúas de Venecia. Ten canles con góndolas (os gondoleiros son filipinos, non lles pidades que canten a Traviata), un parque de atraccións temático (Gondolania), unha pista de xeo e centos de tendas. O máis rechamante, con todo, é o teito, que simula un ceo e realmente dá a sensación de camiñar ao aire libre. Un centro comercial, luxoso e orixinal, si, coas mesmas tendas e marcas que podedes atopar en calquera outro lugar do mundo. Pero observo (un bo bibliotecario ten que ser observador), dúas diferenzas importantes que enseguida te sitúan nun mundo moi distinto do occidental: os rezos pola megafonía á hora que toca (podedes escoitalos no vídeo) a as señoras coa abaya negra de pés a cabeza, falando co teléfono móbil, gafas de marca, bolso de marca, calzado de marca (máis alá, só se pode imaxinar, non se ve…) e a uns pasos detrás dela, a serventa filipina levando todas as bolsas. Xa sabedes: sobre os escenarios hai actrices protagonistas e figurantes.
E si, como bo bibliotecario vou visitar a Biblioteca Nacional de Qatar. Polo que vin en fotos é unha arquitectura espectacular, como todo o que se fai nesta cidade. Así que, aire de metro, e alí estou, na Cidade da Educación (na miña vida vin tantos edificios tan modernos, estraños e atrevidos). Xa desde fóra a biblioteca é digna de visita. Pero teño gañas de coñecela por dentro. Así que busco a porta (é o que teñen estas edificacións tan pouco convencionais, que hai que buscar por onde se entra). E aló outra vez foi o que Marta fiou: o coronavirus decidiu que mellor pechadiña.
Creo que o mellor é andar lixeiro, mirar o que hai que mirar e finalizar esta volta ao mundo porque estou vendo que a este paso ou non me deixan saír de Qatar ou non me deixan volver de novo a Galiza. O mellor é irse á zona de “viños” (por así entendernos, porque realmente nin viños nin cervexas se poden tomar alí, fóra de hoteis e algúns centros especiais), Souq Waqif, e gozar da noite, da comida e da música…
Antes de coller o avión, mentres espero aquí comodamente no Hamad International Airport, aproveito para recomendarvos que se ides viaxar, fisicamente ou coa mente, a calquera país musulmán, vos documentedes antes para limpar a mente de prexuízos e coñecer máis a súa cultura e ser conscientes de que nós, os occidentais, non somos o embigo do mundo. Hai un autor, marroquí, que escribe en francés, Tahar Ben Jelloun, que ten varios libros sobre o tema. Nas bibliotecas temos algunhas das súas obras, así que tan pronto retomemos o servizo presencial, anímovos a ler algunha delas. E despego xa!! E case que non dou chegado! Aos dous días de aterrar en Madrid, Qatar Airways cancelou todos os seus voos con España. Qatar non deixa xa entrar a ninguén do estado español, e o mesmo sucede con Australia. A isto chámase “ter puntería”.
Remato logo, como sempre, cunha selección de fotografías para que vexades este gran decorado forxado a base de pasta, moita pasta… Pero as crónicas non acaban aquí. Aproveitando que estamos xa afeitos e afeitas aos avións e desprazamentos, o luns vouvos levar nada máis e nada menos que a Bos Aires!!! Non entra nesta volta ao mundo pero foi unha das miñas últimas viaxes, e unha das cidades que máis visitei e que máis quero (fixádevos que non digo “gusto”: digo “quero”). Iso será o luns. Espérovos!
Un caballero en Moscú de Amor Towles
O pasado mes de febreiro, no club de lectura Sagrada Familia dedicamos as nosas lecturas a esta novela, por non dicir “novelón”.
Trátase dunha novela actual que preserva asombrosamente o corte clásico dos grandes autores rusos de finais do s. XIX e principios do s. XX. Unha novela para deleitarse coa lectura, que axuda a calmar os ánimos pero non por unha narración lenta senón porque nos devolve ao ritmo de vida doutra época. Achéganos á mellor versión dos tempos pasados sen deixar de presentar tamén os seus lados escuros, e máis dada a localización onde se desenvolve a historia.
Alexandr Ilych Rostov, un conde ruso, encantador, intelixente e elegante, é condenado a morte polos bolxeviques en 1922. O comité revolucionario non sabe ben que facer con el, e grazas a un poema subversivo escrito dez anos antes, elude o seu tráxico final. Por ese inusitado xiro do destino remata condenado a arresto domiciliario, no luxoso hotel Metropol de Moscova.
Desenvolve a vida do Conde desde que sae escoltado pola porta do Kremlin e o confinan no hotel, un clásico da cidade, situado a poucos quilómetros da sede do goberno, e onde é un cliente asiduo. Alí permanecerá como unha reliquia viva, dunha época desaparecida de águias bicéfalas, duelos, bailes, … observará o paso do tempo, a descoloración do seu mundo e vendo os cambios dos costumes, cunha inxenuidade chea de inxenio. Esa é unha das singularidades desta novela, que a converte nunha das máis entrañables, simpáticas, orixinais e sorprendentes dos últimos tempos.
O noso protagonista pasa de vivir nunha suite a apousentarse nun faiado, ata 1954, cando dous axentes do KGB van buscalo. Neste tempo Rostov, acomódase á súa nova situación e a sobrevivir, sen perder os modais, a súa exquisita educación e os seus principios. Sen profesión coñecida, ata ese momento dedicouse con paixón aos praceres da lectura e da boa mesa, pero fai gala dunha gran capacidade de adaptación da que moi poucos seriamos quen.
Durante este confinamento sucédense varios acontecementos históricos para o país: a caída de Bujarin, o ascenso de Stalin, a fame negra de Ucraína, a revolución proletaria e todos aqueles que se desenvolven a principios do século XX.
A novela é un bosquexo de como era a situación da poboación rusa no momento do derrocamento do réxime zarista imperial pola revolución bolxevique, un movemento que xurdiu da unión de obreiros, campesiños e soldados, e orixinou unha guerra civil na que morreu moita xente. Este cambio político motivou que moitos perderan terras, propiedades, se exiliase e incluso fose condenada polo novo réxime polos motivos máis inusuais. Pero o autor realiza unha mostra da crúa realidade cunha gran dose de dozura e tenrura que enfatiza a humanidade que dificilmente se perde aínda na máis profunda das adversidades.
O conde concéntrase nos asuntos prácticos sen deixar de reler aos seus básicos, Robinson Crusoe, Anna Karenina, Tolstoi, Gógol, Montaigne , Pushkin e Dostoiesvski.
Establece lazos afectivos con algúns dos personaxes que traballan no hotel, nunha aparencia de normalidade. Adquire responsabilidades chegando incluso a criar a unha nena, Sofía, que lle é confiada pola súa nai (Nina) ata que medra e se converte nunha gran pianista.
O final feliz está asegurado, como non podía ser doutro xeito, pero a forma de rematar a novela temos que deixala en incógnito para permitir aos lectores e lectoras degustar a novela completa e o seu estupendo final.
Esta novela gustou moito no club de lectura Sagrada Familia, é enxeñosa, poética e xenerosa. Cun argumento orixinal que permite coñecer a cultura rusa e a súa sociedade. Está moi ben escrita, tece con moito coidado as relacións humanas que xorden neses momentos de crise. É tenra, un libro cunha lectura que relaxa, fai rir ás veces e dunha gran beleza polas súas descricións. O final, inesperado e feliz, gustou moito ás nosas lectoras do club. Un dos mellores éxitos deste curso de lecturas.
O autor, Amor Towles
Naceu en Boston en 1964 e nos primeiros anos da súa vida estivo apartado da literatura. Con 25 anos trasládase a Nova York, e xunto cun amigo crea unha empresa de investimentos, que mantivo durante dúas décadas.
Bowles escribe a súa primeira novela, “Normas de Cortesía”, un ano antes de deixar o mundo das finanzas. Esta ópera prima é unha homenaxe á Nova York dos anos 30, na que os porteiros, edificios maxestosos, concertos de jazz,… eran habituais. Conta a historia dunha rapaza con avaricia que tenta sobrevivir no medio das tentacións e dos perigos da cidade.
Logo xermina “Un caballero en Moscú” cando, polo seu cargo de executivo, ten que facer moitas viaxes parando sempre nos mesmos hoteis, e comprobando que sempre se atopaba coa mesma xente. E escolle Rusia, porque é un grande admirador e coñecedor da súa historia e literatura e porque alí, na época dos zares, levábanse a cabo arrestos domiciliarios con frecuencia. Un bo exemplo foi o de Pushkin en Peskov.
Esta segunda obra tivo unha grande acollida e foi recoñecido como o libro máis vendido por “The Times” e “Sunday Times”. Ámbalas dúas se atopan dispoñibles para os lectores nas Bibliotecas Municipais da Coruña.
Hai que engadir que xa están comprados os dereitos para filmala e xa se coñece que será Kenneth Branagh o actor encargado de poñer corpo ao noso conde Rostov. Será nunha serie producida pola Entertainment One e dirixida por Tom Harper, pero aínda descoñecemos a data prevista para a súa estrea. De seguro estaremos expectantes para non perder detalle desta versión cinematográfica do grande “Un caballero en Moscú”.
Australia. Un bibliotecario polo mundo. Capítulo 3
E xa peguei o salto! Xa estou en Australia. A que se vos fixo curta a viaxe? Pois tedes sorte, porque a maxia da escrita evitouvos pasar as 23 horas de voo e as 13 de aeroportos para chegar desde Nova York ata aquí. Pero xa cando chegue o último capítulo destas entregas falaremos das aventuras de avións, aeroportos e demais.
Australia? En que pensades cando vos falan de Australia? Non, non digades nada, xa o sei: canguros, koalas, praias… A cara amábel desta enooorme illa. Eu vouvos descubrir outras facianas. Tranquilas, dos koalas, dos canguros e das praias tamén falaremos, faltaría máis.
A porta habitual de entrada a Australia é Sidney. Pero podería ser Melbourne, Adelaide ou Perth. Sidney é, posibelmente, unha das miñas cidades favoritas. Asenta nunha baía enorme, chea de illas, de pequenas rías, de recunchos paradisíacos. Algo así como se Deus, ao rematar a creación no sétimo día, segundo contan as Escrituras, se cabreara e tirara un enorme cinceiro metálico neste borde do continente e fanicara todo (por certo, fumaba Deus? Se non é así, perdón pola licencia literaria, pero acae moi ben). Tamén aquí peguei unha boa pateada. Díxenvolo… Boas zapatillas e en forma. Aquí en Sidney, nun día, 25 km. E nada que ver as súas dimensións coas de Nova York. Ten moito que ver pero todo moi concentrado. A onde primeiro hai que ir é ao edificio da Ópera, a icona da cidade. Eu contratei unha visita guiada en español. Aos dous minutos de escoitar á rapaza que a guiaba, eu xa notei algo. Pregunteille, e ti de onde vés sendo? E era de Vigo, claro.
A ponte da baía é outro dos símbolos que identifican Sidney. Sabedes que Paul Hogan, o protagonista da película Crocodile Dundee, antes de dedicarse ao cine traballou como pintor nesa ponte, aló polos mediados dos 70? Agora tamén tedes a opción de escalalo. Unha subida que dura sobre 3 horas por un custe aproximado de 100 euros.
Senior?? Vello eu???
Melbourne é a outra gran cidade australiana. Multicultural, facilmente “camiñábel”, con moita vida nas súas rúas, con parques, con transporte gratuíto na zona centro, con museos interesantísimos e moi didácticos. E o que me chamou a atención especialmente nesta cidade é o concepto de “vellez” que teñen os seus habitantes. Cada vez que compraba unha entrada para un museo, sen me preguntar nada, dábanme desconto por “senior” (ou sexa, maior de 60 anos). Ou con moi mal aspecto cheguei a Australia ou é que non saben calcular a idade. Faríame máis ilusión que me deran entrada de neno, pero non, eles así a vulto xa calculaban que eu estaba na terceira idade. De calquera xeito, son home práctico e calei: un desconto é un desconto.
Adelaide, esa gran descoñecida. Esta cidade, do estado de Australia do Sur, ten 1.300.000 habitantes. A cidade en si, o centro, podedes vela nunha mañá. Pero arredor ten moitísimas atraccións: praias inmensas (sempre as vexo sen xente), montañas con estradas como as do interior de Galiza, viñedos (moi bos os viños desta zona, hip)… E tiven a sorte de coincidir co Adelaide Fringe Festival, o festival máis importante de todo o hemisferio sur que durante 30 días acolle cerca de 1500 eventos e máis de 7000 artistas de todas as artes: música, teatro, circo, audiovisual, danza, obradoiros, cine, maxia…
E outra curiosidade. As tres cidades das que vos acabo de falar figuran no máis alto da clasificación que a revista The Economist publica cada ano e onde nos di cales son as cidades do mundo con máis calidade de vida: Adelaide está no décimo lugar, Sidney no terceiro e Melbourne no segundo.
Cousa diferente á vida urbana é cando imos ao norte. Non vos vou falar –por cuestións de espazo– do Northern Territory, onde podedes atopar, por exemplo, Uluru, a gran rocha, sitio sagrado para os aborixes, no medio do deserto (e lugar recomendábel tamén para visitar), senón do estado de Queensland. Puiden visitar toda a zona arredor de Cairns e Port Douglas. E alí atopei a fauna salvaxe de verdade. Praias como as dos anuncios, coas súas palmeiras, a súa area branca… os seus crocodilos, as súas medusas velenosas, os seus casuarius, as súas serpes… Aaaaah, pensabades que todo eran koalas e canguros? Pois estes bichiños dos que vos falo tamén son fillos de Deus. E o que atopei de entrada cando visitei por vez primeira un deses areais sacados do paraíso foi un carteliño onde me advertía da posíbel presenza do crocodilo de auga salgada, o réptil máis grande do planeta, que pode chegar a medir 7 metros e que se adentra no mar. Xa me avisaron: de atopalo, non intentes correr: cun so movemento de aleta pode avanzar 4 metros, e se se empeña en ir tras min na auga pode facelo a 43 km/h (confeso: no meu caso con que puidera avanzar a 2 km/h xa me collería). Non foi na praia, por sorte, onde vin esta criatura, pero si no río, e mesmo puiden presenciar unha pelexa entre dous deles. Medo dan. E logo están as medusas… Eses bichiños tan lindos, tan riquiños… e dos que hai documentadas 5500 mortes en Australia pola súa picadura. Esta é a razón pola que tamén figura unha alerta da súa presenza á entrada das praias. Será por todo iso que sempre as vexo baleiras??
Outra categoría da fauna australiana son os insectos, os arácnidos e os pequenos –ou non tan pequenos– réptiles. Arañas como a que vedes na foto, ou formigas que fan enormes niños que, xa vedes, son máis altos ca min. E ese non era dos máis grandes. Ou as especies en perigo de extinción, como o demo de Tasmania, aqueixado por un estraño tumor facial que contribúe máis á súa desaparición.
Todo isto é fácil de atopar en Queensland, ese estado do nordeste de Australia. E da miña aventura neses lugares exóticos, ilústrovos con este documental:
E si, ademais están os canguros e os koalas. A da foto é unha koaliña de 6 anos coa que fixen bo caldo nada máis coñecernos. E os canguros… Que vos vou contar dos canguros. Tan amigo me fixen deles que un dos días subín velos cun libro de Manuel María e púxenme a recitarlle un dos poemas. E mirade no vídeo como se interesou!
Souben despois, que tanto lle atraeu a lectura, que se fixo socio da biblioteca de Marion, un dos barrios de Adelaide. Que por certo, ten unhas instalacións ben chulas. Tiña que poñer algo de bibliotecas. Sei que non perdoades que un bibliotecario polo mundo non visite as bibliotecas de cada lugar.
Como no anterior post, tedes aquí unha galería onde podedes ver máis imaxes desta viaxe por Australia. Se tedes oportunidade, non deixedes de coñecela. E eu agora póñome a preparar o meu próximo destino: Doha, en Qatar! Dentro de dous días vémonos no Golfo Pérsico!
